MENU SLUIT
do 23.11.2017
Support: Nouveau Vélo

Moss

In februari van dit jaar bracht Moss met ‘Strike’ misschien wel het mooiste album van hun carrière uit. En frontman Marlien Dorleijn is beter in vorm dan ooit. De band rond frontman Marien Dorleijn die bekend staat om hun subtiele gitaarliedjes met eigenzinnige twists blijft zich op dit vijfde album vernieuwen maar klinkt naar eigen zeggen ‘transparanter en rechter door zee dan ooit tevoren’. De Volkskrant verwoordde het als volgt in een vijf-sterren recensie: ‘Het even toegankelijke als avontuurlijke Strike is behalve het beste Moss-album een hoogtepunt in de Nederlandse rockmuziek van de laatste vijf jaar’.

“Hé, Moss is weer helemaal terug hè!”
“Hoezo, was die gestopt dan?”
“Dat scheelde niet veel nee. Maar als ik zou de band wel herboren willen noemen, na het beluisteren van die nieuwe plaat Strike.”
“Die vorige platen waren toch ook goed?”
“Ornaments (2012) en We both know the rest is noise (2014), bedoel je? Jawel, maar die waren ook nogal donker.”
“Nou ja, die gasten worden ook een dagje ouder.”
“Ik denk niet dat leeftijd daar veel mee heeft te maken. Hun muziek heeft altijd wel iets melancholisch gehad. En ik hoorde dat zanger/gitarist en spil Marien Dorleijn een tijdje wekelijks bij een psycholoog op de divan lag en dat zijn vader overleed na een naar ziekbed. En ondertussen verlieten een paar gezworen bandmaten de band.”
“Ja, dat neem je toch allemaal mee naar de studio en het podium.”
“O, maar dat doet de band nu ook hoor. Het titelnummer gaat over de vader van Dorleijn. Remember how much we care…for you, drukt hij pa herhaaldelijk op het hart. Dorleijn keert zichzelf ook op deze plaat emotioneel weer behoorlijk binnenstebuiten, maar er is nu meer licht. En levenslust.”
“Zoals op hun debuutplaat Never be Scared/Don’t be a Hero.”
“Dat is de tweede plaat van Moss hoor. Maakt niet uit verder. Al zou je het debuut ook ‘ns moeten horen. Maar het is waar, iets van die energie van die tweede plaat is zeker terug. Daar was Dorleijn ook echt naar op zoek: ‘Ik had afgesproken met mezelf dat het deze keer een optimistische plaat zou worden,’ zei hij in dit interview”
“Toch zei je net dat Moss bijna de pijp aan Maarten had gegeven. Hoe zit dat dan?”
“De bassist Koen van der Wardt, nota bene de nieuweling van de band, kreeg steeds meer succes met zijn zijproject Klangstof.”
“O, die heb ik dit jaar op Eurosonic gezien. Tof hoor.”
“Jawel, maar die Koen maakte voor Klangstof ook gebruik van Finn de drummer en Michiel de gitarist – van Moss.”
“Laat me raden: dat vond Marien niet leuk.”
“Dat is eufemistisch uitgedrukt. Want ondertussen zat hij heel gedisciplineerd liedjes te schrijven. Echt van 9 tot 5, in een kantoortje. Waar de muren op zeker moment op hem afkwamen. ‘Voor wie maak ik deze liedjes eigenlijk?’ vroeg hij zich af. En Klangstof maar zieltjes winnen in binnen- en buitenland. Dorleijn was op zeker moment zo pissed dat hij besloot de band dan maar op te doeken. Hij schreef een e-mail op poten, maar besloot die niet meteen te versturen.”
“Heeft ie dat uiteindelijk nog gedaan?”
“Nee, anders hadden we deze dialoog waarschijnlijk niet gevoerd. Toen Dorleijn zijn frustraties gewoon face to face deelde met zijn bandmaten, overtuigden zij hem ervan dat Moss hun prioriteit is.”
“Nou ja, behalve Koentje Klangstof dus. Maar als ik jou mag geloven dan heeft die confrontatie dus goed uitgepakt voor Moss.”
“Kun je wel zeggen. Songwriter Dorleijn ging als de brandweer. Hij schreef 27 liedjes voor dit album, niet allemaal af hoor, maar ze hadden genoeg om uit te kiezen. En veel liedjes zijn ook snel gemaakt. Met die heerlijke single The Promise als mooi voorbeeld. Die kwam er zomaar nog even uit tijdens de opnamen in de studio van dEUS in Antwerpen.”
“Aah, Vantage Point.”
“Onder leiding van Arne van Petegem van…”
“…Styrofoam.”
“Ah, meneer doet aan popquizen? Maar goed, de mannen van Moss houden wel van wat experimenteren in de studio en lang sleutelen aan een lied. Maar deze keer hadden ze maar tien dagen nodig. En ze hebben veel live ingespeeld.”
“Tel uit je winst.”
“En Dorleijn zei iets opmerkelijks, namelijk dat hij deze plaat nadat-ie was afgemixt nog steeds luistert.”
“Dat deed hij bij die voorgaande albums niet?”
“Ik vermoed het. Maar ik kan er wel in komen. Hij krijgt er positieve vibes van. Wat ik al zei: Moss klinkt als herboren.”
“Hoe zou je Strike aanprijzen dan?”
“Nou ja, levenslustig dus. En groots, zowel qua geluid als emotioneel. Zelfs al luister je niet naar de teksten dan hoor je dat Dorleijn wel wat van zich af moet zingen. Ik raad je trouwens aan Strike ook ‘ns op de koptelefoon te luisteren. Ik deed dat gisteren en wow, er ging een wereld voor me open!”
“Ze experimenteren nog steeds?”
“Zeker. Je hoort nog steeds synths en aparte effecten, maar ze zijn op deze plaat subtieler toegevoegd. Het is stom om een band te vergelijken met een andere, maar ik moest wel af en toe aan Radiohead denken. En in Ghosts dacht ik zelfs even dat Jonny Greenwood meespeelde.”
“Dat beschouw ik dan maar als een compliment.”
“Ja, doe maar. Hoe dan ook: meer dan bij de vorige twee platen heb ik ook echt weer veel zin om de band live te zien.”
“En wat denk je, zien we Moss ook nog terug op de festivals?”
“Ik zou het wel weten als organisator. Niet alleen de uptempoliedjes zullen het live goed doen, ook bij de rustige songs zie ik de festivalstelletjes al voor me: innig gearmd, heupwiegend en traantjes wegpinkend.”
“Het klinkt bijna alsof Moss ons fijne clubje ontgroeit. Dat het misschien wel ‘ns voorlopig de laatste keer is dat de band hier speelt.”
“Oké, zie ik je in de grote zaal.”

Nouveau Vélo

De brabantse band Nouveau Veló maakt rauwe indiepop met sterke gitaarrifs. Hun nieuwe album, ‘Reflections’ kwam op 17 maart uit via Excelsior Recordings. De eerste single, ‘Day At Work’ ging onlangs in premiere op The Daily Indie. Zij schreven hierover het volgende: “Een warmer, speelser en poppier geluid overheerst de eerste single van de plaat. De wand van effecten en galm is afgebroken, waardoor het pure en catchy talent van Nouveau Vélo volledig bloot is komen te liggen.”