Ian Siegal uitgelicht

Als er ooit een telg zou zijn voortgekomen uit de (denkbeeldige) verhouding tussen Howlin’Wolf en Big Mama Thornton, dan was het zonder twijfel Ian Siegal. Deze blueszanger/gitarist uit het Engelse Portsmouth trekt de lijn Charlie Patton, Howlin’Wolf en Big Mama Thornton perfect door naar het heden.

Hij liet voor het eerst duidelijk van zich horen op de CD van de Lee Sankey Group uit 2002; deze plaat is op zich al zeer de moeite waard om gecheckt te worden. Ian was toen nog maar amper 30 jaar en zette zich meteen op de kaart in blueskringen. Zijn eigen Meat & Potatoes CD uit 2005 sloeg daarna in als een bom. Gruizelige zang in de stijl van The Wolf met funky-staccato Delta/Chicagoblues gitaar, aangevuld met de Fender Strat en productie van Matt Schofield. Het geheel werd begeleid door de smaakvolle Hammond (orgel) van Jonny Henderson. Een gouden combinatie, die meteen tot in de top van blueslijsten doordrong. Met name het prestigieuze Engelse blad Mojo had Siegal hoog zitten. En terecht.
Al snel stak Ian over naar het continent en speelde in juli 2006 op het Antwerpse Rhythm & Blues Festival; een onvergetelijk concert waarbij hij  de hele Belgische blues-scene compleet de loef af stak.
In datzelfde 2006 mochten wij hem voor het eerst in ons land verwelkomen. Een concert in het Gelderse Duiven bij Arnhem (sept. 2006) was memorabel: naar verluid liet Ian zich tevoren uit zijn hotelbed rollen, niet al te vroeg op de avond, werd hij in een witte Amerikaanse Cadillac gehesen en reed daarna pontificaal de concertzaal in Duiven binnen. Daarna gaf hij uiteraard een geweldig concert, waarbij de band Cuban Heels de zaal al een beetje opgewarmd had. Om nooit te vergeten.
De (CD) Trits Swagger, The Dust en Broadside (2007-2009) waren alle van een constant hoog niveau. Laatstgenoemde CD werd dan ook tot Best Bluesalbum of The Year in Engeland uitgeroepen. Af en toe akoestisch, dan weer heftig funkend en altijd met die geweldige doorrookte stem, terwijl hij Howlin’Wolf naar de kroon probeert te steken. In 2011 nam hij het album The Skinny op in de USA, begeleid door zonen van R.L. Burnside en Junior Kimbrough (North Mississippi Allstars). Tevens leende Alvin Youngblood Heart een hand. Weer een heel mooi album was het resultaat. Daarna bleef Ian Siegal albums maken en kwam hij regelmatig naar ons land voor optredens. Nog vorig jaar nam hij een live album op in het Amsterdams Paradiso, waarop hij ook country/rockachtig paden betreedt. Alles van een constant hoge kwaliteit.
En nu, voorjaar 2016, mogen we hem weer verwelkomen voor een tour door ons land. Op woensdag 11 mei doet hij hierbij ook Luxor Live aan; een mooie gelegenheid om hem te gaan zien. Hij doet een duo-optreden met Jimbo Mathus, een door de wol geverfde Amerikaanse bluesartiest. Het gaat heel mooi worden op 11 mei.

BESTEL TICKETS

tekst: John Jansen